Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/124

Prócz tego, pozostawiła w domu dowody osobiste...
 — Więc...
 Raptem poczuła Hanka wielkie zmęczenie, które często po silnych wstrząsach nerwowych przychodzi. W mózgu krzyżowały się myśli, jak błyskawice, paliły, niczem roztopiona lawa, wydawało się, że rozsadzą one głowę, a ciało odmawiało posłuszeństwa.
 Wsparła się tedy Hanka o kamienną balustradę mostu i przechyliwszy się mocno przez parapet, chłonęła w siebie wilgotne powietrze, biegnące od rzeki. Długo może w tej pozycji szukałaby odpoczynku i sił do nowej wędrówki, nie wiedząc dokąd się skierować, gdyby w tejże chwili czyjaś ręka nie legła na jej ramieniu.
 Odwróciła się zdumiona. Tuż obok stała kobieta już starsza, otulona w chustkę i wyglądająca więcej, niż skromnie. Plusk fal wiślanych i listopadowy wiatr, stłumiły odgłos jej kroków.
 — Panienko! — wymówiła cicho babina.
 — O co właściwie pani chodzi? — ostro rozległ się głos Hanki.
 Twarz nieznajomej wykrzywił dziwmy uśmiech.
 — Nie trzeba się gniewać, panienko... Ale panienka tak... nad wodą!... O wypadek łatwo...
 — Bądźcie spokojni!... Nie upadnę!
 Starsza kobieta dalej wpijała się wzrokiem w Gliniewską.
 — Rozumiem!... rozumiem... — zamamrotała. — Ale panienka bez płaszczyka!... W zimną jesienną noc!... Czy jakie nieszczęście się stało?
 Hanka wzruszyła ramionami. Widocznie tamta,