Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/167

zgłosić i mnie uprzedzić... Mniejsza o to... Gdzież jest ta złodziejska spelunka? W jaki sposób Hankę tam zawleczono? Co z nią robią?...
 — Powoli, pani szefowo...
 — Oczywiście zapłacę wam za te informacje! — oświadczyła, pojąwszy sens poprzedniego wykrzyknika! Dobrze, zapłacę... Ale jedziemy tam natychmiast...
 Ironiczny grymas wykrzywił twarz dziewczyny.
 — Powiedziałam, powoli, pani szefowo! — wycedziła złośliwie — Ile pani zapłacić zamierza?
 — No... dam tysiąc... dwa tysiące.
 — Hm... dwa tysiące pieniądz wcale ładny, ale dla nas to suma nieważna... Jedną tylko córkę ma właścicielka „Helwiry“ i drogo musi się okupić, żeby ją odzyskać! A pani Helmanowa, leży na pieniądzach!
 Helmanowa zagryzła wargi z gniewu. Z jakim gustem spoliczkowałaby tę zuchwałą ulicznicę. Ale, opanowawszy się, wyrzekła nieco ochrypłym z podniecenia głosem:
 — Ile żądacie?
 Maryśka mrugnęła okiem po łobuzersku.
 — Jak pani myśli?
 — Proszę wymienić sumę! — powtórzyła Helmanowa, zniecierpliwiona tym targiem.
 Dziewczyna dalej cedziła powoli:
 — Wolność dziecka dużo warta...
 — Pozostawmy te uwagi na boku!
 Głos tamtej zabrzmiał teraz niezwykle ostro...
 — Chce pani wiedzieć? Powiem! Pani daje kil-