Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/18

 — Doskonale! — Helmanowa aż klasnęła w dłonie — Znakomicie... Jutro jestem zajęta, ale pojutrze...
 — Zgoda!... Pojutrze... O której godzinie?
 — Ma pani wieczór wolny?
 — Oczywiście!... Przecież nie zależę od nikogo...
 — O ósmej!
 — Dobrze!
 — Tedy o ósmej!... Żeby nam nikt nie przeszkadzał... Sama pani wie, jestem cały dzień zajęta i mam ciągłe odwiedziny klijentek! — przymrużyła cynicznie lewe oko — A chcę wami nacieszyć się dowoli.. Mam nadzieję, że się nie znudzicie zbytnio w mojem towarzystwie... Przygotuję dobrą kolacyjkę, smaczne winka.. Horwitz to lubi...
 — Pocóż tyle kłopotu?
 — Żaden kłopot! Drobiazg! Prawdziwa przyjemność... Proszę porozumieć się z dyrektorem i zawiadomić mnie ostatecznie, czy pojutrze możecie przyjść, żebym nie miała zawodu....
 — Sądzę, napewno!... O ile wiem, Horwitz po jutrze jest wolny... Zamierzaliśmy pójść do teatru...
 — Zamiast do teatru przyjdziecie tutaj... Ręczę, że nie pożałuje pani i dobrze się zabawi... W każdym razie, jutro z rana, oczekuję na telefon...
 — Nie omieszkam zawiadomić, choć mam wrażenie, że nie wypadnie żadna przeszkoda!.. A pan Horwitz robi, co ja zechcę...
 — Widzę, że dobrze go pani wzięła pod swój pantofelek!... Słusznie!... Mężczyzn najlepiej trzymać krótko.
 Lenka wyszła zachwycona od Helmanowej. Po-