Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/183

 Jakieś niezłomne postanowienie odbiło się na wymizerowanej twarzyczce Juli.
 — Nie tak łatwo pójdzie! — odparła. — Bo będą pilnowali! Ale radę sobie dam! Żywa, tu nie powrócę!
 — Sądzisz, że zdołasz zawiadomić władze!
 — Muszę!
 Widząc, że dziewczyna jest zdecydowana na wszystko, Hanka poczęła wyjaśniać swój plan.
 — Najlepiej będzie — rzekła — o ile zrobimy tak... Skoro tylko znajdziesz się na wolności, wsiadaj w taksówkę i jedź — tu wskazała adres Freda — Dopiero, o ile go nie zastaniesz, to udaj się na Koszykową! — rzuciła adres matki — Tam ci pomogą... Jeśli zaś sądzisz, że niema czasu do stracenia, to zawiadamiaj policję... Byle jaknajprędzej się wyrwać z tej złodziejskiej dziury!...
 Jula jęła teraz przyciszonym głosem rozpytywać o szczegóły, a gdy we wszystko ją wtajemniczyła Hanka, z jej piersi wydobył się pełny lęku szept:
 — Och, byle się udało!
 — Czemu nie miałoby się udać? — zdziwiła się teraz Gliniewska.
 — Sama nie wiem! Złe przeczucia mnie dręczą!...
 W tejże chwili, jakby w odpowiedzi na to, cicho rozwarły się drzwi mieszkanka, a na progu ukazał się apasz. Uśmiechał się z wyrazem jakiegoś dzikiego triumfu.
 — Lutek! — wrzasnęła z przerażeniem dziewczyna, chwytając się za głowę.