Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/202

jantami, wyciągnął z kieszeni błyskawicznym ruchem nóż i wbił go głęboko w piersi ofiary.
 — Teraz nie skapuje i nikogo nie wyda! — szepnął, rzucając się do ucieczki.
 Fred spostrzegł ten groźny ruch. Spostrzegł, jak dziewczyna osunęła się bez jęku, na ziemię.
 — Zabił ją! — zawołał z rozpaczą. — Zabił! Chwytajcie bandytę!
 Lecz próżna była pogoń, bo zbir znikł rychło w ciemnościach zaułków.
 Zbliżyli się teraz do leżącej. Była to młoda, może dwudziestoletnia dziewczyna, o wymizerowanej i pokrytej szeregiem siniaków twarzy. Z jej piersi cienką nitką spływała krew, a cios został wymierzony celnie, bo oczy poczęły już zachodzić mgłą. Tylko usta poruszały się jeszcze, jakby pragnąc wyrzucić z siebie jakieś wyrazy.
 — Nikt już jej nie pomoże! — mruknął Bartmański, pochylając się nad nieszczęsną. — Nóż trafił w serce... Ale... ale... Ona coś mówi...
 Zkolei pochylił się Fred. Usta dziewczyny poruszyły się znów, a z za nich przedostał się wyraźny szept:
 — Korski... Powiedzieć, Korskiemu...
 — Co? — zawołał. — Moje wymieniła nazwisko?...
 Teraz, drżąc z podniecenia, tuż do jej ust przysunął swe ucho.
 — Niech śpieszy — majaczyła w przedśmiertnej agonji — bo będzie zapóźno! Oni też ją zabiją! Może nie zdążyli wywieźć....
 — Boże! — krzyknął nieswoim głosem. —