Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/24

biąc smutną minę, że w podobny sposób postąpisz ze mną!
 — Jaki?..
 — Tak odejść!... Za tyle przywiązania, tyle miłości!...
 — Cóż? Widocznie mam poważne względy!...
 — Zakochałaś się? Zmienna jesteś w uczuciach!
 — W nikim się nie zakochałam, ani też w nikim więcej na przyszłość się nie zakocham!...
 — Nie wierzę!...
 — Wierz, nie wierz, a tak jest, jak mówię!...
 Tolek przewrócił gwałtownie oczami i przybrał do tego stopnia zrozpaczony wyraz twarzy, iż ktoś, ktoby na niego popatrzył, — mógłby uwierzyć, iż miłuje on Helmanową namiętnie i że ta podstarzała, pięćdziesięcioletnia kobieta, wydaje mu się droższa od najpiękniejszej dziewicy.
 — Nieszczęście! — szepnął. — Spotkało mnie nieszczęście...
 Helmanowa nie dała się „nabrać“ na tę komedję i ironicznie zerknęła na swego „kochanka“.
 — Przestań udawać, Tolku! — oświadczyła sucho — Przestań!.. Na nic się nie zda!... Możemy się rozstać, jak dobrzy przyjaciele... A lepiej cię znam, niźli sądzisz!..
 — Masz mi coś do zarzucenia?
 Zwyczajem Helmanowej było, chcąc komuś okazać swą przewagę, zanurzyć go w błocie.
 — Powtarzam, nie udawaj! Doskonale wiedziałam, jakie cię trzymały przy mnie powody i nie łudziłam się, ani przez chwilę. Zresztą, lepiej się stało... Kobiety w moim wieku, gdy się zakochają, łatwo