Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/58

 — Zaleca i nie zaleca...
 — Nie rozumiem?...
 — Mąż... — wypaliła nagle Lenka.
 Horwitz skrzywił się okrutnie. Okońskiego nie cierpiał od pewnego czasu i w ciągłej żył obawie, że ten zechce skorzystać ze swoich małżeńskich praw. Teraz podniecony badał:
 — Odważył się?...
 O to tylko Lence chodziło.
 — Rady z nim sobie dać nie mogę... Powtórnie zakochał się we mnie!...
 A gdy wymawiała te słowa, taka dziś była ładna i pachnąca, że demon zazdrości coraz mocniej żarł serce Horwitza.
 — Nie mogłaś mu powiedzieć wyraźnie... — zawołał.
 — Nie zgodziłam się nawet na najdrobniejszą pieszczotę! — oświadczyła cnotliwie. Nie domyślasz się nawet, co przeżyłam... Ignacy jest taki brutalny...
 Och, gdybyż nieszczęsny Okoński mógł posłyszeć, w jaki sposób w oczach zwierzchnika odmalowywała go żona! Czy zgodziłby się wówczas odejść pokornie z sypialni, a później sypiać na otomance, w stołowym!
 Lecz Lenka wiedziała, jaką prowadzi grę i prostą drogą zmierzała do celu.
 — Tak dalej być nie może! — wykrzyknął raptem podniecony Horwitz. — Musisz rozejść się z mężem!... Musisz zamieszkać oddzielnie!...
 — Kiedy...