Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/59

 — Nie troszcz się o nic... Ja się wszystkiem zajmę...
 Ta obietnica jeszcze jej nie wystarczyła. Przybrała smutny wyraz twarzy.
 — Kompromitacja...
 — Jaka kompromitacja?
 — Mam rodzinę... Brat okrutny purytanin... Zabiłby mnie, gdyby się dowiedział o naszym stosunku....
 Horwitz wahał się dłuższą chwilę, wreszcie, przybierając teatralną pozę i czyniąc uroczystą minę, wypalił:
 — Ożenię się z tobą!...
 Udała, że nie wierzy własnemu szczęściu.
 — Ty ożeniłbyś się ze mną?
 Horwitz, przekonawszy w duchu samego siebie, o możliwości swego małżeństwa z Lenką, teraz ją począł przekonywać:
 — Czemuż nie miałbym się ożenić! Czyż nie jesteś piękna, miła, inteligentna...
 — Biedna gąska!... — udała skromną.
 Lecz Horwitz już swój projekt traktował poważnie
 — Żadna gąska... Potrafisz reprezentować dom! Będziesz świetną dyrektorową...
 Lenka nie umiała pohamować się dłużej. Więc marzenia zostały osiągnięte. Klasnęła w dłonie, dając upust radości:
 — Naprawdę!... naprawdę!... Tak mnie kochasz!.... Rozwiedziesz mnie z Ignacym?... Od jutra stanę się twoją narzeczoną?...
 Spoważniał.