Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/63

znaczniki, pożerając jednocześnie swą „narzeczoną“ wzrokiem.
 — No, jeszcze szklaneczka szampana! — zaproponowała nagle Helmanowa.
 — Czy nie za wiele? — trochę niepewnie zagadnęła Lenka, bo skakały już przed nią butelki na stole, a obrazy na ścianie tańczyły jakąś piekielną sarabandę. — Za wiele... Kręci mi się w głowie...
 Ale Helmanowa rzekła poważnie:
 — Nie wolno odmawiać!... Pragnę wypić za wasze przyszłe szczęście!...
 — Trudno, Lenko... Trzeba spełnić toast! — roześmiał się ubawiony Horwitz i pierwszy podniósł szklankę do góry, trącając nią o szklaneczkę Helmanowej.
 Lenka wychyliła perlisty nektar jednym haustem do dna — i raptem wszystko zawirowało dokoła. Zawirowało — lecz dziwnie poczuła się wesołą. Miała ochotę teraz już nietylko śmiać się, ale śpiewać, całować się, tańczyć... Sama nie wiedząc czemu, powstała z miejsca, chcąc uczynić parę tanecznych kroków, lecz zachwiała się nagle i zatoczyła na Horwitza....
 — O... jaka... nierówna podłoga! — wymówiła z pewnym trudem.
 Teraz Helmanowa poczęła chichotać, mrugając porozumiewawczo na Horwitza oczami.
 — O, zmęczona pani Lenuchna!...
 — Wcale nie jestem zmęczona! Tylko ten... szampan...
 — To też radziłabym chwilę odpocząć i wyciągnąć się na kanapie...