Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/69

 Posądzenie to wydało się Gliniewskiej tak zabawne, iż uśmiechnęła się lekko.
 — Fred? W miłostki?...
 Helmanowa wytrzymała spokojnie nieco drwiący wzrok córki.
 — Może ci się wydać nieprawdopodobne, a jednak łączy go jakiś stosunk... niemal z dziewczyną uliczną... i rości ona sobie do niego prawa....
 — Matko! Dość insynuacji...
 Lecz właścicielka „Helwiry“ nie dała córce mówić dalej, przypuszczając decydujący atak:
 — Więc, dowiedz się! — rzekła, z tą świetnie udaną szczerością, na jaką zdobyć się umieją ludzie przewrotni, przywykli wpierać w innych najbezczelniejsze kłamstwa. — Dowiedz się wszystkiego... Jesteś mojem dzieckiem i postanowiłam cię wyrwać z rąk faryzeuszów i ocalić, nawet wbrew twej woli... Może nieładne, co uczyniłam, lecz cel uświęca środki... Choć dawno zerwałam z „interesami“, o których ci wspominano w przesadzony sposób, ściągnęłam tu nietylko Okońską, siostrę Freda, ale i jego samego...
 — Co? Fred...
 — Bawi w mojem mieszkaniu!
 Policzki Hanki oblał pąs i zawołała z wielkim gniewem:
 — Ty... śmiałaś?...
 Nie straciła na chwilę spokoju.
 — Śmiałam! — odparła — Aby nareszcie pękła bomba! Przyznaję, użyłam podstępu... Napisałam doń list, że pragnę z nim poruszyć ważne rodzinne sprawy... Jednocześnie wezwałam ową panienkę...