Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/75

 — Jeszcze chwilę będzie zajęta... Wysłała mnie, abym ci dotrzymała towarzystwa...
 — Niestety...
 — Cóż, niestety?
 — Mimo, iż stracę z tobą miłą pogawędkę, nie pozostanę!
 Drgnęła.
 — Czemu?...
 Fred już nie panował nad sobą, a ten moment uniesienia miał go bardzo drogo kosztować.
 — Bo uważam za bezczelność — wybuchnął — ściągnąć mnie do „Helwiry“ pod pozorem wyimaginowanych ważnych spraw, przetrzymać z górą godzinę, a później, jakby na urągowisko, nadsyłać „powabne“ towarzyszki... Zechciej to jej powtórzyć... A może otrzymałaś rozkaz zalecania się do mnie?
 — Głupstwa pleciesz! — zaprzeczyła, podczas gdy jej oczy poczęły się iskrzyć gniewem. — Nikt mi nie rozkazywał zalecać się do ciebie! Wprost powiedziano mi, posiedź z nim, żeby się nie nudził! Nie wiedziałam, że taką ci przykrość sprawi moja obecność.
 — Nie o to chodzi!...
 — Jakto, nie o to chodzi? — prawiła z coraz większem podnieceniem. — Przyznaj się, że taki z ciebie moralista, iż domyśliwszy się jakim jest mój „zawód“, chwili wraz ze mną, nie chcesz pozostać dłużej w pokoju? Że czujesz do mnie wstręt, ledwie ukrywasz pogardę?
 — Ach, nie... Maryśko! Innym razem... poga-