Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/77

przyoblekła twarz w smutek, a w głosie zadrgały nuty żalu.
 — Skorośmy się spotkali — jęła mówić — wykorzystam również ten moment, aby wyrzucić z siebie, co mi leży na sercu...
 — Nie pojmuję?..
 — Słusznie spozierasz na mnie z pogardą. Dziewczyna uliczna... Lecz, jeśli taką się stałam, jaką jestem wiele tu twojej winy.
 — Mojej winy? — powtórzył oszołomiony.
 — Tak!
 — Żartujesz chyba!
 — Bynajmniej nie żartuję!... Byłam biedną panienką, a tyś mną pogardził!... Kochałam się w tobie, tyś odtrącił moją miłość...
 — Kochałaś się we mnie
 — Do szaleństwa!... Pamiętasz, jak tuliłam się do ciebie i całowałam.
 — Tuliłaś? Ca... ło... wałaś? — wybełkotał.
 — I tyś mnie całował!
 — Naprawdę, Maryśka...
 Gdyby nagle kryształowy żyrandol, wiszący w gabinecie, runął do stóp Freda, nie przeraziłoby to go bardziej, niźli posłyszane wyznanie.
 Histeryczka, albo szalona. Należy nad wszelką cenę stąd uciec, nie wywołując awantury.
 — Posłuchaj! — począł tłomaczyć — Wysuwasz jakieś zarzuty, których nie pojmuję... Nigdy mojem postępowaniem nie dałem powodów... Nie miałem zamiaru cię urazić... Chętnie porozmawiam z tobą,