Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/79

 Fred jeszcze usiłował ją ułagodzić.
 — Proszę cię, Maryśka... Pozwól mi odejść...
 — Nie pozwolę...
 — Raz jeszcze ci tłomaczę...
 — Na nic ci się nie zdadzą tłomaczenia!...
 Oczy dziewczyny iskrzyły się a twarz była nieprzytomna. Pojął, że niewiele wskóra łagodną perswazją. T o też wyrzekł ostro
 — Bądź łaskawa mnie przepuścić!
 — Nie!
 Helmanowa, która szła pierwsza, przystanęła, jak wryta. To, co posłyszała, przechodziło jej najśmielsze oczekiwania. Mówili sobie po imieniu, spierali się o coś, znali się więc bezwzględnie. Komedja zamieniła się w rzeczywistość. W jaki sposób to się stało i w jaki sposób zbieg okoliczności przybył tu na pomoc, było dla Helmanowej niepojęte, ale już przeczuwała zwycięstwo. Skarb nieoceniony z tej dziewczyny i olbrzymią przysługę jej oddał Tolek, wynalazłszy podobne narzędzie! Opuściły Helmanową resztki niepokoju, że córka poweźmie podejrzenie i domyśli się podstępu... Z radością, szepnęła:
 — Chodź bliżej, Hanko...
 Hanka, niczem zahypnotyzowana, postąpiła parę kroków. Głos Freda... Nie ulegało najmniejszej wątpliwości... Tam, w pokoju znajdował się Fred, rozmawiał podnieconym głosem z jakąś kobietą... Nie do wiary!... Hanka nadsłuchiwała teraz pilnie...
 Tymczasem Korski, coraz więcej podniecony, zawołał:
 — Przepuść mnie natychmiast!
 — Nie!