Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/85

 — Och, jakiż on przewrotny! Jak umie wszystko przedstawić w innem świetle! — załkała raptem dziewczyna, uważając, że najlepszem będzie takie zakończenie komedji.
 Fred nie zważał obecnie na te szlochy. Pewny już, że chciano go uwikłać w potworną intrygę, — wpadł w niepohamowany gniew.
 — Łajdactwo! Najpodlejsze łajdactwo! — podniósł zaciśniętą pięść w stronę Helmanowej — Pani... pani... robota! Ty... przeklęta..
 Obraźliwe określenie utkwiło mu w gardle.
 Aczkolwiek Fredowi ani w głowie powstało uderzyć Helmanową, a pięść jego zacikała się w przystępie pasji mimowolnie, Helmanowa nie omieszkała wykorzystać tego momentu.
 — Bij!... — zawołała — Bij, jak Maryśkę! Przynajmniej dowie się Hanka, jakiego ma narzeczonego!
 Korski jednym susem znalazł się przy Gliniewskiej, która nadal stała na korytarzu, blada i wsparta o ścianę.
 — Chyba im nie wierzysz, Hanko?
 Porwał jej dłoń zimną, jak lód.
 — Nie wierzysz?... powtórzył
 Milczenie...
 Potrząsnął za rękę
 — Powiedz, że nie wierzysz?
 Odwróciła głowę.
 — Więc wierzysz? — wykrzyknął z rozpaczą.
 Nadal ściskał rękę Hanki. Odsunęła się gwałtownie, jakby samo dotknięcie Freda sprawiło ból fizyczny, a jej wargi wyszeptały cicho:
 — Wstrętne! wstrętne!