Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/86

 — Ależ, zrozum Hanko! — tłomaczył oszalały — To wszystko komedja... Zastawiono na mnie pułapkę! Wykorzystano idjotyczne pozory!...
 — Nie... mów... nic!.. Nie kłam, Fredzie!
 Załamał ręce z rozpaczą
 — Hanko! Ulituj się, Hanko...! — Toć ja nie kłamię... Miej odrobinę zaufania...
 — Nie... mogę...
 — Nie możesz, gdy przysięgam, że to o podstęp chodzi! Wysłuchaj mnie, a zrozumiesz!
 — Próżny trud, Fredzie!
 — Czemu?
 Gliniewska wymawiała teraz słowa powoli, czyniąc nad sobą niezmierny wysiłek.
 — Od dłuższej chwili stałam za drzwiami... Mówiliście ze sobą po imieniu... widocznie coś cię łączy z tą panienką... Tyś ją błagał, przepraszał... Słyszałam!
 — Zwykły zbieg okoliczności!
 — Dość Fredzie! Nie udawaj! Wystarczy... Nie czynię ci wymówek... ale...
 — Ale?
 Zawahała się chwilę, poczem rzuciła mocno:
 — Czuję wstręt!...
 Oczy Freda patrzyły błędnie
 — Hanko! Ty do mnie wstręt?
 Nie otrzymał odpowiedzi. Gliniewska, wybuchnąwszy niespodzianie głośnym płaczem, uciekła w głąb korytarza.
 Chciał pośpieszyć za nią, ale Helmanowa zastąpiła mu drogę.
 — Nie pójdzie pan dalej! — rzekła wyzywająco.