Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/94

 — Nie! — cicho odrzekła.
 — Nie?... — zdumiał się. — Mówisz przytomnie?
 — Najzupełniej! — szeptała, nie śmiąc jednak oczu podnieść na brata. — Zamierza... mnie rozwieść z Ignacym...
 — Rozwieść z Ignacym?...
 Oniemiał. Spadało nań tyle rzeczy nieoczekiwanych, że można było zmysły postradać. Po potwornej intrydze z Hanką, teraz ta niezrozumiała historja.
 — Ależ... Lenko!... — wyrwał mu się okrzyk powątpiewania.
 — A jednak... prawda...
 — Niechaj dowiem się nareszcie, kim jest ten pan?...
 Dyrektor, sądząc, że Fred powoli się uspakaja, postąpił ku niemu parę kroków i wyciągnął rękę...
 — Jestem Horwitz! — rzekł.
 Lecz Fred nie przyjął wyciągniętej dłoni.
 — Dyrektor Horwitz?
 — Tak!
 — Szef szwagra?... Okońskiego?...
 — Nie zaprzeczam!
 Mierzył obecnie dyrektora pogardliwym wzrokiem.
 — Więc pan, panie dyrektorze Horwitz, — jął cedzić powoli wyrazy — uwodzi żony swoich pod władnych? Kokot panu mało?
 — Ależ powiedziałem...
 — Że jest pan narzeczonym Lenki?... Wolne