lecznictwa i w kilku swych dziełach opisał już ponad 1000 gatunków roślin, stosowanych w lecznictwie. Również w Piśmie Świętem znajduje się kilkadziesiąt wzmianek o ziołach i ich właściwościach leczniczych, zaś perscy i arabscy lekarze, oraz egipscy i indyjscy kapłani, poświęcili dziesiątki dzieł i setki pomniejszych prac tej bardzo ciekawej dziedzinie wiedzy. Z czasów nowszych datują się więcej znane dzieła poświęcone botanice i zioło-lecznictwiu, a mianowicie: Konrada Gessnera (1541), Hieronima Bocka (Tragus 1542 r.) Lobeliusa, Elusiusa, Jana i Kacpra Bauhimów, Turneforta (1732 r.) i wreszcie wielkiego genjusza Linneusza (1749), który zdarł zasłonę z tajemniczego świata roślinnego i nawet ustalił układ płciowy roślin.
Również w polskiej literaturze botaniczno-lekarskiej, mającej swój początek w połowie XVI wieku, posiadamy wiele dzieł, poświęconych ziołom i zioło-lecznictwu. Pierwsze dzieło o roślinach i ich działaniu napisał Falimierz z Kobylina (1534 r.). Następnie Dr. Szymon z Łowicza opracował dzieło o roślinach i ich właściwościach leczniczych (1537 r.) i od tego czasu rozpoczęto w Polsce niejako oficjalnie, leczenie ziołami. Lekarz nadworny króla Zygmunta Augusta, Hieronim Spiczyński znany był w całej Polsce i na wielu dworach europejskich dzięki swej metodzie leczenia chorób tylko ziołami, a dzieło jego p. t. „O ziołach tutejszych i zamorskich i mocy ich, a któremu księgi lekarskie wedle rejestru niżej nowo wypisanego wszem wielce użyteczne“. (Cracoviae Ungler 1554 r.) tłomaczone było na szereg obcych języków. Z dalszych dzieł tej dziedziny wiedzy, zasługują na uwagę: „Herbarz, to jest ziół tutejszych, postronnych i zamorskich opisanie, co za moc mają, a jako ich używać, tak ku przestrzeżeniu zdrowia ludzkiego, jako ku wyzdrowieniu rozmaitych chorób“ wydane w Krakowie w roku 1568 u Mikołaja Scharfenbergera. „Herbarz Polski, to jest o przy-
