Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/120

 — To pani tak mnie przyjmuje?
 — Jakżeż inaczej mam przyjąć.
 — Nie prosi pani wcale, abym usiadł. A ja się bardzo cieszyłem na tę wizytę.
 — Ładna wizyta! — oburzyła się — sam pan wie w jakich poznaliśmy się okolicznościach. Zdaje się nie zaciągnęłam żadnych obowiązków względem pana. Raczej starałam się, ze zrozumiałych względów, zachować incognito... Mam wielki żal do Helmanowej, że zdradziła moje nazwisko...
 — To nie Helmanowa!
 — Nie Helmanowa? Skąd pan tu trafił? Toć mówiłam wyraźnie, iż przejazdem bawię w Warszawie... Śledził mnie pan?
 — Nie śledziłem!
 — Więc?
 — Wykryłem przypadkowo!...
 Starszy pan przybrał minę tajemniczą. Lenkę ogarniało coraz większe zdenerwowanie.
 — Przypadkowo, czy też od Helmanowej — zawołała — na jedno wychodzi!... Ale może dowiem się nareszcie, jaki jest cel tych odwiedzin...
 — Pragnąłem panią ujrzeć!
 — Ujrzeć mnie?
 Zmienił całkowicie ton, a serdeczne nuty zabrzmiały w jego głosie.
 — Pani Lenko! — odezwał się serdecznie. — Jeśli w nieco obcesowy sposób pozwoliłem sobie pani złożyć wizytę, to tylko dla dobra pani...
 — Mojego dobra.
 — Wiem, że jest pani w pożyciu małżeńskiem nieszczęśliwa... Że wielu rzeczy jej brak i dla tego