Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/141

złym snem... Tam pomyślimy o twojej przyszłości... Znajdę ci męża, któryby cię uwielbiał i nosił na rękach... i spokojna spędzę przy was resztkę życia...
 — Niestety! — wyrwało się niespodzianie Hance — męża już sama znalazłam... A właściwie, narzeczonego...
 Helmanowa porwała się gwałtownie ze swego miejsca.
 — Ty narzeczonego?
 — Tak matko... Oto przyczyna, czemu rozchodzą się nasze drogi...
 — Żartujesz?
 — Wcale nie żartuję... Zostanę jego żoną... o ile... on... dzięki reputacji... jaka nas otacza, się nie cofnie...
 Helmanową porwała pasja.
 — Ty?... ty?... poza mojemi plecami?... Niewinna, naiwna panna?... Teraz rozumiem, skąd bunty i górne tony... To on cię przeciw mnie tak usposobił?
 — Mylisz się?
 — Nie mylę się!... A... a... Ów smarkacz, który tu kiedyś przyleciał... za tobą!... A ja sądziłam, że to pijak... Ten sam błazen, z którym cię spotkałam wówczas na ulicy... A ty czelnie skłamałaś, że to kolega z Szwajcarji...
 — Nie chciałam jeszcze nic mówić. Bo...
 — Przez takiego chłystka pragniesz zerwać z matką?
 — Nietylko przez niego! Postępuję, jak mi nakazuje sumienie...
 — Ach, ty...