Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/45

sca i czerwieniąc się trochę na widok niespodziewanego gościa — Nie oczekiwałam...
 — Idąc tędy za sprawami mego mecenasa — skłamał — ośmieliłem się wpaść na chwilę!... Jeśli przeszkadzam...
 — Wcale pan nie przeszkadza!... Proszę usiąść...
 Przysunąwszy sobie krzesełko, zajął miejsce, uradowany pomyślnym wstępem.
 — Co pani porabia? — rzucił niby od niechcenia, medytując w duszy, jak przyjść najzręczniej do palącego tematu... Nie widzieliśmy się dawno...
 — Tylko wczoraj na ulicy!
 — Nie liczy się podobne spotkanie! — zażartował — Natomiast od kilku dni nie mogę pani zastać w domu!
 — Tak jakoś się składa...
 — Zajęta pani?
 — Bardzo... bardzo...
 Zapewnienie — to zabrzmiało dość słabo w ustach ładnej panny. Fred pochłaniał wzrokiem zgrabną sylwetkę Hanki, miłośnie pieścił oczami delikatne rysy, wyrżnięte, rzekłbyś, w greckiej kamei. Była ona dlań najmilsza i najpiękniejsza ze wszystkich kobiet na świecie. Miałżeby ją stracić? Nagle uderzył go pewien szczegół.
 — Źle pani wygląda, panno Hanko!
 — Źle wyglądam? — zmieszała się bardzo — Nie... Wydaje się panu...
 Odwróciwszy się od Freda, podeszła do stojącego w głębi pokoju tapczanu i usiadła na nim. Październikowy dzień kończył już swój żywot i tam