Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/65

 Udawał, że Lenki nigdy nie widział, choć przedtem, dzięki pomocy Helmanowej, dobrze ją z ukrycia obejrzał. Wpijał się teraz w „kochankę“ wzrokiem, jakby ją z kimś porównywując, czy odszukując zapomniany obraz w swej pamięci.
 — Pani taka śliczna!... — powtórzył.
 Policzki Lenki oblał pąs. Niemal z nienawiścią wpatrywała się w starszego mężczyznę. Nie zawiodły jej obserwacje, poczynione w półmroku. Był gruby, ubrany starannie, łysy, o nalanej twarzy, ozdobionej wyczernionym wąsikiem, a na jednym z palców połyskiwał duży brylant.
 Ogarnęła ją złość i obrzydzenie.
 — Natychmiast proszę zgasić światło!
 — Już gaszę! — odparł uprzejmie, snać zaspokoiwszy swą ciekawość i przekręcił kontakt.
 — Co za bezczelność! Co za podstęp! — oburzała się dalej. — Nie spodziewałam się nigdy po panu...
 — Ależ właściwie nic się nie stało!
 — Jakto, nic! Zobaczył mnie pan...
 — Jestem dżentelmenem i nikt się na mojej dyskrecji nie zawiódł! Może pani mi zaufać. Tylko...
 — Tylko?
 — Pragnąłbym się zapytać...
 — Zapytać? — drgnęła.
 — Czy?... czy?... — wymówił powoli i nagle urwał.
 Wyczuć się dawało, że na wargach zawisły mu jakieś słowa, że pragnąłby towarzyszkę wybadać, lecz waha się, aby jej nie urazić śmiałym frazesem.
 — Chce pan... — wyrzuciła z siebie nerwowo,