Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Salon baronowej Wiery.djvu/107

i zwiedził Amerykę! Mieliśmy bogaty materjał do pogawędki!
 — O yes! — odrzekł O‘Brien i rzucił kilka angielskich frazesów — Toć jestem na pół anglikiem, a mój ojciec miał krewnych w Ameryce!
 — Tak, jak ja! — zawołała — Bo moja matka była amerykanką! No niechże hrabia mi jeszcze coś opowie, bo tak mile opowiada!
 Rena, która wciąż patrzyła na O‘Briena, niby przeszywając go wzrokiem, niespodzianie wypowiedziała:
 — Nie wiem, czy opowieści pana O‘Briena zawsze słuchać jest bezpiecznie!
 Peggy i Dżordżo drgnęli i spojrzeli na nią ze zdziwieniem. On tylko nie zmieszał się wcale, a zapytał, z lekkim ironicznym uśmiechem skończonego światowca.
 — Czemuż pani tak sądzi?
 Lecz i Rena była dyplomatką. Wyrzekła z przekąsem:
 — Bo wydaje mi się, że opowiada zbyt interesująco i jego opowieści mogą wywrzeć zbyt wielkie wrażenie!
 Dżordżo byłby uściskał siostrę za te słowa. A ponieważ, w tej chwili zagrała muzyka, porwał się z miejsca i uprzedzając O‘Briena, skłonił się przed Peggy. Choć z miny jej łatwo poznać było można, że wolałaby tańczyć z egzotycznym hrabią, nie mogąc uczynić inaczej, wsparła się na ramienu Dżordża.
 — Widzę że bardzo spodobał się kuzynce, O‘Brien począł, gdy wirowali, nie mogąc pohamować swego podrażnienia.
 — O! — wyrzekła — a very gentleman! Czarujący człowiek!

103