Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Salon baronowej Wiery.djvu/123

gło być najlżejszej wątpliwości... Jej twarz, jej oczy, jej włosy...
 — Jak... wyście... mogli... mnie doprowadzić do tego?... Nawet w stanie nieprzytomnym? — wyszeptała, czując, że ze wstydu i zgrozy radaby zapaść się pod ziemię.
 — Cóż dobre zdjęcie? — drwił awanturnik — Przekonałaś się, że nie straszyliśmy naszemi „dowodami“?
 Rena, która podniecona rozmową dotychczas nie zajęła miejsca, raptem, niby podcięta, opadła w najbliższy fotel. Lecz, wnet porwała ją pasja.
 — Świństwo! — wypadł z jej ust okrzyk, a palce szybko podarły wstętną odbitkę.
 O‘Brien, śledzący ją obecnie, z pod oka, zauważył zimno — Drzyj, ile chcesz! Przewidzieliśmy to i przygotowaliśmy większą ilość kopji, na wszelki wypadek.
 — Większą ilość?
 Złamana, milczała.
 — Większą ilość odbitek — powtórzył — abyśmy mogli je rozesłać, komu należy, w razie potrzeby!
 Z jej piersi wydarł się cichy jęk.
 — Nie — nie — to — straszne — potworne. Ja nie przeżyję tego!
 Wendenowa i O‘Brien badali wzrokiem Renę.
 — Ach! — wyrzekła baronowa, niby sondując ofiarę, czy zdolną jest, w rzeczy samej do samobójstwa. Pocóż zaraz wspominać o śmierci!
 Oczy Reny patrzyły błędnie.
 — Czegóż, wy właściwie chcecie? — zawołała z niewypowiedzianą męką.
 O’Brien, który teraz powoli chował z powrotem potworne odbitki do portfela, wycedzał.
 — Posłuszeństwa!

119