Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Salon baronowej Wiery.djvu/133

ptaka, ty twierdziłeś zaś, że to wytworny arystokrata. Gdyby, nie łączyły cię poprzednio z nim zażyłe stosunki, nie miałby odwagi bezczelnie tu się wkręcać!
 Dżordżo z niecierpliwieniem zaprzeczył:
 — Nie wiele by to pomogło! Peggy jest tak narwana i kapryśna, że kiedy kto wpadnie jej w oko, nie zważając na żadne pozory towarzyskie, sama zawrze z nim znajomość!
 — Czyżby?
 — Przekonany jestem!
 Chmura osiadła na czole Grąża. Pochylił się w stronę syna i szepnął:
 — Sądzisz, że ten szubrawiec uczynił na Peggy silne wrażenie?
 Dżordżo nie ukrywał nadal swej porażki.
 — Niestety...
 — A przedtem, jak odnosiła się do ciebie?
 — Traktowała, niby nic nie znaczącego chłopczyka!
 Twarz Grąża zasępiała się coraz bardziej.
 — W każdym razie — mruknął — nie możemy dopuścić do tego, żeby ten dureń, uwodził córkę Kolbasa! Chodźmy!
 Ruszył w stronę salonu.
 Ale, gdy wszedł, już było za późno. Jakaż wściekłość ogarnęłaby dyrektora, gdyby mógł posłyszeć rozmowę, jaka się toczyła tam, podczas gdy on rozprawiał z Dżordżem w jadalni.
 W rogu wielkiego pokoju, gdzie znajdował się złocony garnitur mebli, w stylu Ludwika XV siedziała Peggy, Rena oraz O‘Brien.
 Rena prawie nie mówiła nic, unikając wciąż wzroku awanturnika. Zato oczy Peggy błyszczały

129