Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Salon baronowej Wiery.djvu/140

 — Cóż się stało? — ten zagadnął, spozierając ze zdziwieniem na podnieconą twarz Grąża.
 — Przypadkiem — tłumaczył — poznała wówczas na dancingu jakiegoś jegomościa, O‘Brieua, podobno hrabiego i do nas go wciąż zaprasza!
 — Ach, tak! Peggy wspominała mi o nim! Wytworny człowiek!
 — Czy wytworny, nie wiem! Ale wydaje mi się mocno podejrzany i zdala trąci niebieskim ptakiem.
 — Czyżby?
 — Nie chodzi mi już teraz — mówił coraz więcej zirytowany Grąż — o nasze dawne projekty, gdyż przy usposobieniu twej córki, sam poczynam wątpić, czy kiedykolwiek dojdzie do skutku jej małżeństwo z Dżordżem. Ale, w każdym razie, powinieneś zwrócić Peggy uwagę, aby nie kompromitowała się i liczyła nieco z opinją starszych! Bo, gdym jej lekko napomknął, jak niewłaściwem znajduję jej zachowanie się zbyła mnie wprost niegrzecznym frazesem...
 Twarz Kolbasa zasępiła się. Wyrzekł niechętnie:
 — Czy ty nie przesadzasz?
 Aż poderwało Grąża.
 — Nie, to znakimite...
 Lecz Kolbas już nachylał się do ucha Grąża i szeptał cicho.
 — Zresztą, czy ty sądzisz, że ja mam wpływ na Pegggy? Robi, co sama chce! Nic ją w jej zachciankach nie powstrzyma! Wiem tylko, że jest na tyle rozsądna, że nie uczyni nic złego!
 Grąż szeroko rozwarł oczy, chciał coś rzec w odpowiedzi, lecz pomyślawszy, machnął jeno ręką.

136