Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Salon baronowej Wiery.djvu/22

 — Potem, pani wstała od biurka i prawie głośno wymówiła, do siebie...
 — Co? Co?!
 — Tak będzie dobrze!... A w szufladach nic nie znajdą...
 — Domyślałem się tego! — mruknął komisarz.
 — Na nieszczęście, w tejże chwili, pod mojemi stopami w salonie, gdzie stałam, zatrzeszczała podłoga. Zanim zdołałam się ukryć, pani tam wpadła i zaczęła mi robić wymówki, że ją szpieguję. Nie widziałam pani Lili nigdy jeszcze w takim gniewie! Prędko uciekłam do kuchni...
 — O, czemuż nie pozostała Małgorzata! — wyszeptał Ordecki.
 Dymski jednak, chciał swe badanie doprowadzić do końca!
 — A czy będąc w kuchni, nic więcej nie posłyszała pani Małgorzata?
 Stara zawahała się chwilę.
 Nie, nic! Później dopiero stuk otwieranego okna i krzyk na ulicy! Ale o tem panowie wiedzą! Tylko...
 — Tylko?
 — Mogło mi się wydawać! Że przedtem, na parę minut, pani coś porusza w gabinecie na kominku! Ale to chyba nie ma znaczenia!...
 Ordecki i komisarz drgnęli jednocześnie.
 — Na kominku? — powtórzył Dymski — Cóż pani Ordecka, przed śmiercią, mogła poruszać przy kominku? Ach — wykrzyknął nagle — czy ona tam nie spaliła jakichś papierów?
 Rzucili się z Ordeckim a sypialni w stronę gabinetu. Wślad za niemi pośpieszył, zaciekawiony, lakarz.
 Komisarz ukląkł i pochylił się nad ciemnym otworem. Starannie tam szukał.
 — Nie omyliły mnie przewidywania! — raptem

18