Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Salon baronowej Wiery.djvu/79

jeśli rzucimy jego nazwisko i uczynimy Wendenowej nadzieję bogatego od nas zarobku, gotowa się złakomić, a nie mam innej drogi ani przedostania się do jej apartamentu, ani przewąchania jej tajemnic!
 Ordecki zrozumiał. Niby tok elektryczny, przebiegł mu wzdłuż ciała.
 — Świetnie! — zawołał.
 Tymczasem Dymski wyjaśniał bliżej cały swój plan.
 — Jeśli Wedenowa złapie się na złotą przynętę, uchyli nam rąbka swych tajemnic, zaprosi na „zebranie“, mamy ją w ręku! Wtedy łatwo dojdziemy, co było przyczyną śmierci pańskiej żony. A sądzę, że się złakomi... Pomyślałem więc o panu i mniemam, że dobrze się stanie o ile uda się pan tam wraz ze mną... Może pan mi być pomocny w wielu rzeczach... Obawiam się tylko jednego...
 — Mianowicie?
 — Pańskiej porywczości! Żeby pan czemkolwiek się nie zdradził!
 Ordecki zaprzeczył żywo.
 — Przysięgam! Cokolwiek posłyszę, lub cokolwiek się stanie, będę milczał, niczem grób!
 Dymski przyciszonym głosem wykładał:
 — Przedstawimy się, jako bogaci przemysłowcy z Górnego Śląska, którzy na parę dni przyjechali do Warszawy. Ja, będę szwabem, dyrektorem Majerem i od czasu do czasu wtrącę do rozmowy niemieckie wyrazy! Dobrze władam tym językiem, a to wzbudzi jej zaufanie! Jestem gruby, twarz mam czerwoną, śmiało mogę uchodzić nawet za berlińczyka... Pan zaś...
 — Kogo mam udawać?
 — Pan zaś będzie właścicielem kopalni, Kacperkiem. Wygląda pan bardzo solidnie, na statecznego

75