Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Salon baronowej Wiery.djvu/90

bo panienka zgoła niewinnie mogła odwiedzać w tym domu znajomych, podbiegł do niej i zawołał:
 — Pani stamtąd?
 Przystanęła. I ona znała Ordeckiego, z biura. Przerażenie odbiło się na jej twarzy.
 — Pan, pan?...
 Mówił prędko, w tem uniesieniu nerwowem, które czasem czyni z ludzi jasnowidzących.
 — Wyszła pani, od Wendenowej?
 Zdołała się już całkowicie opanować. Na twarzyczce, na której zdawało się przed chwilą widniały ślady łez, legła kamienna maska.
 — Nie rozumiem, o co panu chodzi, panie Ordecki!
 Teraz dopiero pojął, jak zaczepiając ją, postąpił niewłaściwie.
 — Przepraszam... bardzo przepraszam — wybąknął, nie wiedząc, co dalej mówić — Ale...
 Ona nagle podniosła swe wielkie, niebieskie oczy na jego twarz zmienioną cierpieniem. Podniosła i niespodziewanie w tych niebieskich, patrzących niby zimno oczach, zagrały jakieś pełne bólu błyski. Pochwyciła Ordeckiego za rękę.
 — Choć nie znam pana prawie wcale, bo dotychczas nie rozmawialiśmy nigdy ze sobą, nie gniewam się na pana i strasznie mi pana żal, panie Ordecki... Ale i ja...
 Urwała, a srebrzyste łzy zaślniły w jej oczach.
 — Ale... i ja... jestem bardzo nieszczęśliwa! — wyrzuciła z siebie i szybko uciekła.
 Ordecki, niczem zahypnotyzowany, długo patrzył w jej ślad.

86