Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Sekta djabła.djvu/24

 — Nie, ale...
 — Nie pojmuję cię, Lino...
 Lesicka zrozumiała, że posunęła się zbyt daleko. Zresztą, Murze dzisiaj nie groziło jeszcze nic. A za kilka dni...
 Tymczasem Mura mówiła ze śmiechem.
 — Przypominasz mi mojego narzeczonego Janka! I on twierdził, że znak trójkąta odwróconego podstawą do góry jest bardzo groźnym znakiem. Że jakieś trzy młode niewiasty, z najlepszych sfer towarzyskich, popełniły samobójstwo i u każdej z nich znaleziono podobne wyobrażenie. Czyżbyś, co o tem wiedziała...
 Lesicka doskonale wiedziała, co to znaczy i jak nikt inny mogła tę sprawę wytłómaczyć Murze. Nie leżało to jednak obecnie bynajmniej w jej interesach. I tak żałowała, że wygadała się niepotrzebnie. Za niepowołane ostrzeżenia groziła straszliwa śmierć, którą później też poczytywano za samobójstwo.
 — Et, bzdury plótł ten twój pan Janek! — zawołała żywo. — Cóż wspólnego mają te śmierci z naszem Stowarzyszeniem! Czytałam tę wiadomość w gazetach i przyznaję się, uderzyła ona mnie bardzo. Bo, gdyby takie osoby należały do naszego związku, ja o tem byłabym poinformowana najlepiej... Tymczasem, zaręczam ci, że żadnej hrabiny, ani fabrykantów, nie było.
 — To czemuś tak nademną przed chwilą kiwała głową?
 — Zapytywałam tylko, czy wytrzymasz pewne próby, bo te próby są nieco przykre!
 — Bądź spokojna! Wytrzymam!

18