Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Sekta djabła.djvu/25

 — Skoro tak, to się ubieraj! Wpół do ósmej już się zbliża.
 Nie trzeba było Murze dwa razy powtarzać tej zaczęty. W kilka minut później stała ubrana w kapelusiku i futerku. Wpadła jeszcze do matki, która znajdowała się w jednym z dalszych pokojów i coś jej bęknęła, o jakiemś zebraniu, a stara pani Rostafińska, dziś cierpiąca i senna nie zwróciła większej uwagi na słowa córki.
 Później, wraz z Lesicką znalazły się na schodach. Przed domem oczekiwało prywatne auto. Wytworna limuzina.
 Mura spojrzała nań ze zdziwieniem.
 — Tym samochodem przyjechałaś? — zapytała.
 — Tak! — zabrzmiała odpowiedź. — Ale, niestety, to nie mój samochód. Mistrz stale wysyła go, po nowe adeptki.
 — No... no... Co za zbytek uprzejmości...
 Ale, dopiero gdy Mura znalazła się wewnątrz auta, pojęła cel tej uprzejmości. W samochodzie nie paliła się lampka, a sztory od okien były opuszczone. Auto ruszyło. Chciała jedną z nich odsunąć.
 — Nie wolno! — pochwyciła ją za rękę przyjaciółka.
 — Nie wolno! To jeden z naszych przepisów! A nawet za chwilę, zmuszona będę ci zawiązać oczy! Wiesz, z czyjego to robię polecenia...
 Mura skinęła główka. Również, nie oponowała, gdy jedwabna chusteczka znalazła się na jej twarzy. Nieśmiało tylko zadała zapytanie.
 — Dokąd, właściwie, jedziemy?
 — Gdzieś w okolice Pragi! — odrzekła Lesicka,

19