Większość przepisów, które tu podałem jest arabskiego pochodzenia i wogóle podkreślić musimy, że amulety największem powodzeniem cieszyły się na Wschodzie. Pomijając już to, że Wschód jest ojczyzną zabobonów, przesądów i czarownictwa — dodać wypadnie, że tamtejsze kobiety, przeważnie mieszkanki haremów, chętnie stroiły się w dziwaczne ozdoby, które miały im zjednać serca ich panów i władców, — a może wysunąć z pośród gromady rywalek na stanowisko pierwszych żon. Dlatego też w Turcji, Persji, Arabji fabrykowano podobne świecidełka masami i później je sprzedawano pięknym odaliskom za duże pieniądze.
Wedle ciekawego dziełka baronowej Staffe „O drogich kamieniach i ozdobach“ każdy pierścień noszony na palcu, każda bransoleta i drogi kamień, mieć mogą swoją wymowę, dostępną wtajemniczonym, która ich wiele w przeróżnych wypadkach miłosnych poucza.
Gwołi zaspokojenia ciekawości czytelników — a sądzę, nadobnych czytelniczek w pierwszym rzędzie — najbardziej charakterystyczne wiadomości z tej dziedziny przytoczę.
Więc zacznijmy od pierścionków. Przemawiąją one tak!
Pierścionek na palcu wskazującym — chętniebym wyszła za mąż.
