Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Sztuka i czary miłości.djvu/137

Ta strona została uwierzytelniona.

które ofiarujemy ukochanej — stały się symbolem — ożywiono je, dano im swoisty język, by miast nas jako nasi rzecznicy, mogły do naszych umiłowanych przemawiać.
Co się tyczy symbolizmu koloru kwiecia, to będzie on bardzo zbliżony do symbolizmu drogich kamieni.
Zauważymy wiele podobieństwa — a różnice zajdą jedynie w kolorach złożonych. Więc:

Biały — niewinność, czystość
Czerwony — miłość, zapał, męczarnia
Żółty — fałsz, zdrada
Niebieski — czystość uczucia, przywiązanie
Zielony — radość nadzieja
Czarny — rozpacz, żałoba
Różowy — dziewiczość
Fioletowy — przyjaźń
Pomarańczowy — niewierność
Bronzowy — miłość zdradliwa, szatańska, przewrotność
Ciemno-brunat. — melancholja
Szary — prostota, skromność
Płowy — podejrzliwość
Szkarłat — przenikliwość i wierność spostrzeżen
Karmazyn — religijność
Amarant — szlachetność charakteru
Liljowy — delikatność uczuć

Skorośmy obecnie poznali, co oznacza poszczególny kolor kwiata — zwrócimy się z kolei do nich samych. Wymienię najważniejsze.

Akacja biała — miłość platoniczna, duma dziewicza
Aksamitka — nadzieja
Aloes — gorycz, ból
Ąster — myśl ukryta
Barwinek — wątpliwość
Bazylja — nienawiść
Beladona, pokrzyk — czarowne złudzenie
Berberys — ucieczka
Bez — wiara, pierwsza miłość

131