chodzie odegrały ważną kulturalną rolę a owe „cours d‘amours” mają za cel rozstrzyganie spraw, tyczących się zawiłych sercowych zagadnień:
Według autora romansu „de la Rose”. — bóg miłości w ten sposób zawiadamia, iż odbędzie się posiedzenie jego parlamentu
Le Dieu d’amour, sans terme metre
De lieu, de temps, ni de lettre
Toute sa baronie mande
Aux un prie, aux autres commande
Que tantôt ces lettres vues
Et qu‘iceux les auront reçues
Ils viennent à son parlement
Najwybitniejszą z nauczycielek miłości była Cleonora Akwitańska, zaślubiona w 1137 r. królowi francuskiemu Ludwikowi VII, a wyroki jej ferowane w pomienionych parlamentach starannie zebrane zostały przez poetę Andreasa Capellanus‘a, Prócz królowej Cleonory przezwanej Alienor, niezwykle czynną w miłosnem prawodawstwie była jej córka Marja z Szampanji, której zawdzięczamy wiele wyjaśnień w zawiłych sprawach amo a Niemniejsze zasługi w tym względzie położyła później królowa Nawarry a damskie decyzje, z zachwytem opiewane przez trubadurów i minstretów, legły, jako podłoże, erotycznych opowieści przeróżnych poetów i wpływu ich doszukać się możemy w osławionym „Dekameronie” Bokacjusza. Lecz jeśli na początku damy swą rolę pojmowały nader poważnie, z biegiem czasu „cours d‘amours” przerodziły się w miejsca wesołych zabaw a same roz-
