Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Wiedza tajemna.djvu/183

 Ponieważ właściwie nie wzywałem nikogo, pragnąc jedynie wywołać nieokreślone objawy — zgóry byłem przygotowany, że na początkowe doświadczenia przybędą duchy niższego rzędu, najłatwiejsze do przyciągnięcia — obecność wzbudzającego szacunek widma, w postaci poważnego, siwowłosego starca, przeczyła przewidywaniom. Pytałem dalej:
 — Jesteś duchem dobrym, czy złym?
 — Nie ma duchów złych i dobrych! — usłyszałem odpowiedź — są oczyszczone, nie oczyszczone, lub tylko nikłe cienie.
 — Ty do jakich należysz?
 — Sam nie wiem. Mądrość świata nie zadecydowała o mym losie!
 Odpowiedzi były ogólnikowe i nieokreślone.
 — Czy możesz odpowiadać na wszelkie pytania?
 — O ile w mej mocy... długo z tobą przebywać nie wolno...
 — Czemu?
 — Zabroniono mi o tym mówić?
 — Czy możesz dać parę wskazań, co się u was „tam“ dzieje, w krainie umarłych?
 — Nie!
 — Nie? Czyż również ci zabroniono?
 — Gdybym mówił — niepojąłbyś słów moich. Słowa nie opiszą krainy zmarłych.
 — Jednak byli tacy, którzy poznali tajemnice śmierci!
 — Nie opisywano im zaświatów, sami je zwiedzali!
 — W jaki sposób?
 — Szli za przewodnikiem bezpiecznie i wracali. Wystąp z koła, pójdź za mną! Zobaczysz!
 — Wszak nadmieniłeś przed chwilą, że długo ci ze mną przebywać nie wolno — wolno ci zabierać mnie z sobą?
 — Tego nie zakazano! Zakazano przebywać na ziemi
 — Więc?