Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złoto i krew.djvu/175

szcie, Zawiślak znalazł się około wieszaka, który go interesował najwięcej.
 — Proszę oświetlić przeciwległą ścianę! — rozkazał Jadzi.
 A gdy skierowała tam promień latarki, nacisnął wieszak i wnet z jego piersi wyrwał się cichy okrzyk.
 — Wszystko się zgadza!
 Bo wnet usunął się jeden z kafli, któremi była wyłożona szpara, ukazując wąską szczelinę. A gdy szofer, mocniej poruszył wieszak, szczelina zamieniła się w potajemne, wąskie przejście.
 — Tam! — szepnął — Tam wejdźmy! Proszę przygotować broń!
 Wślizgnęli się do małego korytarzyka, trzymając w rękach browningi. Znajdowały się w nim schodki, wiodące dokądciś na dół, a zdala dobiegało światło.
 Powoli, na palcach skradali się naprzód i niewielka od owego światła dzieliła ich droga, gdy szofer raptem przystanął i pochwycił Jadzię za ramię.
 — Słyszy pani?
 Dobiegły ich teraz wyraźnie odgłosy. Jakby kłótni. Czy też ktoś wołał o ratunek.
 — Słyszy pani? — szepnął.
 Z niepokojem starała się pochwycić dobiegające zdala okrzyki.
 Raptem zadrżało w niej wszystko.
 — Ależ, to głos Stacha! — z jej piersi wydarł się jęk. — Grozi mu wielkie niebezpieczeństwo, lecz, Bogu dzięki, żyje!
 — Żyje! — powtórzył głucho Zawiślak. — O ile jednak nie podążymy na ratunek, za kilka minut żyć przestanie! Niechaj się dzieje, co chce, śpieszmy mu z pomocą!
 Bez wahania, ściskając w dłoniach browningi, rzucili się naprzód...

169