Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/118

powszechną uwagę, co nie było zbyt bezpieczne — gdy wtem zauważył ku swojemu zdumieniu, że z bramy kamienicy wychodzi Kowalec. Mógł to być zwykły zbieg okoliczności. Lecz, cóż ten tu robił?
 Nie mając żadnej chęci wdawania się z nim w pogawędkę, gdyż stale czuł do niego odrazę, która się jeszcze spotęgowała po niezrozumiałej rozmowie o Krysi, Turski udał, że czyta klepsydrę i Kowalca nie widzi.
 Tamten jednak, zdołał go spostrzec.
 — Jak się masz — klepnął Turskiego ramię poufale, jak gdyby pomiędzy nimi nic nie zaszło. — Cóż tak studjujesz klepsydrę? Znałeś Lipkę?
 — O tyle, o ile! — mruknął zimno i nie podając ręki Kowalcowi odwrócił się, zamierzając odejść.
 — Poczekaj! — zawołał tamten, obrzucając go ironicznym wzrokiem.
 Turski przystanął.
 Nie uszło jego uwagi, że Kowalec wygląda dzisiaj inaczej i jest bardzo porządnie ubrany. Miał na sobie ciemny nowy garnitur, z żałobną przepaską na ramieniu, nowiutkie buty, a na palcu połyskiwał kosztowny sygnet. Był ogolony i trudno w nim było obecnie rozpoznać niedawnego wiecznie zapijaczonego oberwusa.
 — Czemu mnie zatrzymujesz? — zapytał.
 Kowalec przymrużył oko.
 — Lipko był moim krewnym!
 — Twoim krewnym? — powtórzył tknięty złem przeczuciem.
 — Dziedziczę częściowo po nim! — dalej brzmiały słowa wyjaśnienia. — Zajmuję się pogrzebem!
 — Powinszować! — wybąkał Turski. — Lipko uchodził za zamożnego człowieka.
 — No, zaraz tam zamożnego... Ale, zawsze coś nie coś po nim zostało. Tylko...
 — Tylko? — powtórzył, domyślając się, że Kowalec zaczepił go nie bez ukrytej myśli i zadrżało w nim wszystko z niepokoju. — Tylko?
 Kowalec nie spuszczał obecnie z niego wzroku.