Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/140

hrabianki Kiry! Mam wrażenie, że zmartwiłoby to nieco pana barona! Wogóle niebezpieczna jest z nami walka!
 Traub zbladł. Teraz zrozumiał, co oznaczał frazes ostatniego listu: „dotkniemy cię tak boleśnie, jak tego nawet się nie spodziewasz“.
 — Łajdactwo! — szepnął.
 — Łajdactwo? — spokojnie powtórzył Kowalec. — Hm... Każdy stara się odzyskać swoje pieniądze. A Karolak twierdził przed śmiercią stanowczo, że pan baron nie był łaskaw mu oddać pięćdziesięciu tysięcy dolarów, z któremi ongiś dość podstępnie uciekł. Wcale ładna sumka! Otóż, nie wiem, kto popełnił łajdactwo? Bo Karolak, dzięki temu całe życie klepał okrutną biedę!
 — Wy za to chcecie się wzbogacić!
 Kowalec nagle zmienił ton.
 — Poco te wzajemne wymówki? — począł pojednawczo. — Dotychczas nie zrobiliśmy panu żadnej krzywdy. A jeśli pan pierwszy przybył do nas, to napewno nie poto, aby szukać z nami kłótni, lecz całą sprawę załatwić polubownie! Chyba się nie mylę?
 Traub się zreflektował. Pomyślał chwilę poczem rzekł:
 — Jeśli przybyłem, to dlatego, że zagraża nam wspólne niebezpieczeństwo!
 — Wspólne niebezpieczeństwo?
 „Baron“ zniżył głos i jął wyjaśniać.
 — Pewien człowiek znalazł się w posiadaniu dokumentów, których nie powinien był znaleźć i może dać się nam teraz porządnie we znaki! Te dokumenty...
 Ale Kowalec nie dał mu dokończyć. Uderzył się ręką po czole i zawołał:
 — O to panu chodzi! Spodziewałem się tego! Pozwoli pan, że za niego całą sprawę wyłuszczę. Były sekretarz pana barona, Turski zdobył papiery zegarmistrza Lipki i pragnie je wykorzystać...