Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/148

 — Od pańskiej żony!
 — Od mojej żony?
 W Turskiego niby uderzył grom.
 — Tak! Kiry, czy też Krysi, jak pan woli!
 Nie ulegało wątpliwości. Była znakomicie poinformowana o wszystkiem. Toć ich małżeństwo stanowiło powszechną tajemnicę.
 — Aha! — mruknął.
 — Jestem jej najlepszą przyjaciółką — tłumaczyła dalej — i Kira zwierzała mi się ze wszystkiego! Bo, o waszem małżeństwie nikt nie wie! Chciała nawet, żebym rozmówiła się z panem... Później stało się to bezcelowe, gdyż o ile wiem, przed paru dniami rozeszliście się ostatecznie....
 — No... tak — bąknął.
 — Kira jest złota istota, ale dziwne ma kaprysy! I ten Traub... Doprawdy, ciężko coś z tego zrozumieć...
 Siedział jak na szpilkach.
 — A ja myślę — nagle wypalił, — że ten Traub trzyma ją jakąś tajemnicą i że wprost wyszantażował „narzeczeństwo“.
 Nieznajoma skrzywiła się lekko.
 — I tak i nie... Dużo powiedziećby tu można.
 — Więc pani sądzi, że zachodzą inne względy? Że Krysi zależy na Traubie?
 — Powtarzam panu, bardzo skomplikowana historja! Nie da się w paru słowach wyłożyć. Bo ja wiem, może i lepiej dla pana się stało, że odeszła. I mojem zdaniem, niech pan o niej jak najprędzej zapomni.
 — Ależ pani! — zawołał coraz więcej podniecony — Mówi pani samemi zagadkami. A przeczuwam, że wie wszystko. Czyż nie zechciałaby mi pani bliżej wyjaśnić całą tajemnicę?
 Gdy to mówił drżał cały. Słowa nieznajomej rozbiły w jego wyobraźni ułożony plan. Czyżby Krysię, jak dawała do zrozumienia ta pani, łączyły