Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/170

 — Hm! — mruknął „baron“ z zadowoleniem. — Zlikwidowany? Nie będzie nam szkodził?
 — Umarli nie szkodzą nikomu! — sentencjonalnie wyrzekł Kowalec. — Chyba, że pan baron obawia się zemsty z za grobu?
 Ale Traub nie był spirytystą. — A papiery? — zapytał.
 — Są
 — Ma je pan przy sobie?
 — Oczywiście! O ile pan baron przygotował pieniądze!
 — Leżą w szufladzie biurka!
 — Wolałbym je zobaczyć na stole!
 Traub wiedział, że ma do czynienia z zanadto przebiegłym osobnikiem, by ten poprzestał na zapewnieniach. To też odsunąwszy szufladę biurka, wyciągnął z niej dwie duże paczki banknotów i położył przed sobą.
 — Dwieście tysięcy.
 — Oto papiery! — zkolei wyciągnął Kowalec czarny notesik, i metrykę. — Z rączki do rączki.
 I podczas, kiedy baron pochwycił niecierpliwie upragnione dokumenty, ze zręcznością magika przysunął pieniądze do siebie. Położył na nich swą ogromną łapę i wyglądał, jak sęp, który za żadne skarby nie wypuści pochwyconej zdobyczy.
 Twarz Trauba, którą już rozjaśniał wyraz zadowolenia, raptem spoważniała. Nieufnie zerknął na Kowalca.
 — A fotografje? — niespokojnie rzucił.
 — Fotografje?
 — Pewnie! Dwie! Na nich zależało mi najwięcej!
 Kowalec począł się cynicznie śmiać.
 — Fotografje, — wycedził — powiada baron? Są! Ale, nie dla pana!
 — Cóż to znaczy?! — zawołał Traub z gniewem.
 — Nic!
 — Jakto nic? Czemu pan ich nie zwraca? Przecież umówiliśmy się, że je dostanę?