Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/197

 — Kiro! — rzekł, podchodząc do niej. — Spełniłem moje zadanie! Jesteś wolna i nic ci nie zagraża! Pozwól mi się oddalić!
 Wyciągnął na pożegnanie rękę.
 Kira miała teraz figlarną minkę. Podała mu swą rączkę, lecz umyślnie przedłużyła uścisk.
 — Nie! — odparła. — Nie potem cię wyciągnęła z łap warjata, żebyś miał mi uciekać! Jesteś moim mężem i nim pozostaniesz!
 — Najdroższa! — wykrzyknął w porywie radości. — Czy, aby nie żartujesz?
 Poczęła się gwałtownie śmiać.
 — Pamiętasz wciąż poprzednią Krysię i jej „kawały“? Dawna Krysia umarła bezpowrotnie! Chyba pojąłeś wszystko?
 — Pojąłem... pojąłem... — szeptał. — I, o ile dawniej kochałem Krysię, teraz po stokroć wolę Kirę!
 — Wolisz, nawet moje prawdziwe imię?
 — Tak... Choć zresztą... kobieta tem więcej jest kochana, im bardziej jest tajemnicza!
 — Może! Ale ja nie zamierzam na przyszłość otaczać się tajemniczością! Jestem zwykłą kobietą, która lubi spokój i domowe ognisko! A teraz chodź ze mną! — pociągnęła go za ramię.
 — Dokąd?
 — Dokąd? Do dziadka! Przecież muszę cię przedstawić dziadkowi!
 Turski nie wiele rozumiał, ale pokornie podążył za Kirą.
 Ta przebiegła szereg pokojów i zastukała do gabinetu starego księcia Ostrogskiego.
 — Dziadku! — oświadczyła wchodząc i wciągając prawie za sobą Turskiego. — Przyszłam ci przedstawić męża! Nie narzeczonego, a męża! Jest nim Stefan Turski.
 Dobrze, że tego dnia stary książę był wyjątkowo ospały. Nie wiele rozumiał, co się dokoła działo i nie posłyszał dramatycznej sceny, która niedawno miała miejsce w salonie. Zamiast więc