Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/64

rozpocząć walkę! Czyż nie pamiętam, jak tu, w tem samem mieszkaniu, miesiąc temu obiecywałaś prawie, że zostaniesz moją żoną, by później odegrać komedję małżeństwa z moim sekretarzem i przy jego nieświadomej pomocy, usiłować mi zabrać jedyną broń, jaką przeciw tobie posiadam, zobowiązania i dokumenty? Sądzisz, że jestem, taki naiwny, Kiro?
 — Czegóż pan chce? — zapytała, mimowolnie szorstko.
 Popatrzył jej prosto w oczy, poczem twardo oświadczył:
 — Chcę, abyś natychmiast wyraziła twą zgodę! Więcej jeszcze! Wyraziła ją, na piśmie! Ułożę odpowiednie oświadczenie! Wtedy, przestaniesz mnie zwodzić!
 Nogi Kiry ugięły się pod nią. Aż oparła się o fatalną, gdańską szafę, koło której wciąż stała jeszcze.
 — A jeśli się nie zgodzę — z ust jej nagle padło nerwowe zapytanie.
 Pożerał śliczną dziewczynę wzrokiem i poznał wnet, że miast spodzeiwanej uległości, w jej duszy rodzi się bunt.
 — Takim ci wstrętny? — na zapytanie odparł zapytaniem.
 Z jej piersi, nie wiadomo, kiedy wyrwał się okrzyk pełny nienawiści. Wprost nie mogła powstrzymać tego wybuchu.
 — Wstrętny! Ohydny! — wykrzyknęła — Pastwi się pan nademną i wykorzystuje swoją przewagę! Lichwiarz przeklęty! Wolę wszystko, niźli podobne małżeństwo! Nienawidzę pana!
 Drgnął i zbladł. Zrozumiał, że nadaremne będą dalsze przekonywania. Zagrała w nim obrażona miłość własna, chęć zemsty.
 — Ach, tak... — mruknął i zbliżył się do telefonicznego aparatu — Więc, tak...
 — Co ja narobiłam! — pomyślała Kira, raptem ochłonąwszy z gniewu, — On teraz, naprawdę, zawiadomi policję!
 Ukradkiem zerknęła na Trauba. Jego twarz