Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/68

 Pod wpływem przestrachu, że zaginął drogocenny depozyt, pozostawiony jego pieczy przez Trauba, minęło oszołomienie. Zapomniał nawet, na chwilę, o ucieczce żony. Wytężał myśli, aby sobie przypomnieć, co się stało z kluczami.
 — Czyżbym je zgubił, kiedy wychodziłem za interesami na miasto?
 Niemożliwe!
 Pamiętał najdokładniej, że miał klucze w kieszeni, po powrocie do domu. Pamiętał, że dotykał ich parokrotnie, włożywszy tam przypadkowo rękę.
 — Cóż się z niemi stało?
 Nagle zbladł, zagryzł usta — a w głowie zrodziło się straszliwe podejrzenie.
 — Ona?
 Zamigotały w wyobraźni dziwne słowa listu, na jakie dotychczas nie zwrócił uwagi: „nie sądź, że jestem potworem... wybacz mi, gdy się dowiesz o prawdziwej mojej roli....“
 — Ona? Po co? Na co? Sądziła, że w kasie Trauba znajdują się pieniądze?
 — Krysia złodziejką?
 Bo, o cóż innego mogło jej chodzić, gdy zabierała mu klucze z kieszeni, korzystając z jego uśpienia, niźli o pieniądze? Pragnęła uciec, a ucieczka bez pieniędzy jest niemożliwa. Wiedziała, że on znaczniejszej sumy nie posiada, więc postanowiła dobrać się do kasy Trauba, mniemając, że tam skarby odnajdzie.
 Uderzył się ręką w czoło. Wszystko poczynał pojmować. I ta butelka wina i to nagłe oszołomienie.
 — Co za perfidja! — wyszeptał — Uśpiła mnie umyślnie, by pochwycić klucze i ograbić cudzą kasę!
 Nie, należy temu, za wszelką cenę przeszkodzić? Ale, czy zdąży? Bo, Krysia opuściła dom, najmniej dwie godziny temu.
 Teraz gorączkowo ubierał się zpowrotem, zaczerwieniony z gniewu. Choć, zgóry domyślał się, że Traub nie pozostawił, zgodnie z zapowiedzią, znaczniejszej sumy w kasie, chciał przewrotną ukarać