Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/69

za tyle przykrości i cierpienia i przychwycić na gorącym uczynku przestępstwa.
 Czy zdąży?
 Po upływie zaledwie kilku minut, już był na ulicy i wskoczywszy do taksówki, pędził w stronę domu, w którym zamieszkiwał Traub.
 Przed domem wyskoczył i spojrzał uważnie na okna mieszkania.
 — Zgadza się, do licha! — wyszeptał z gniewem.
 W rzeczy samej, choć okna parterowe apartamentu barona były zasłonięte okiennicami, przez szpary sączyło się światło.
 Więc Krysia znajdowała się tam jeszcze? Widocznie, nie znalazłszy w szafie pieniędzy, czyniła dalsze poszukiwania.
 Ale, prócz tej szpary, świadczącej o obecności Krysi, drugi szczegół uderzył Turskiego.
 Nieco, opodal kamienicy, stał jakiś mężczyzna, jakby obserwując z wielką uwagą apartament Trauba i starając się przeniknąć, co wewnątrz się tam działo.
 Stał — a dopiero widząc, że Turski zbliża się w jego stronę, drgnął i jął oddalać się prędko.
 Turskiemu wydało się, że poznaje tajemniczego mężczyznę.
 — Kowalec! — zawołał.
 Nieznajomy nie zatrzymał się. Przeciwnie przyspieszył kroku.
 — Kowalec! Co tu robisz? — powtórzył, lecz i ten okrzyk pozostał bez odpowiedzi, a sylwetka nieznajomego znikła w ciemnościach nocy.
 Turski przypomniał sobie o dziwnej rozmowie, jaką z nim miał niedawno i pokiwał głową. Czyż i ten zamierzał się dobrać do skarbca Trauba? Ale, nie było teraz czasu na długie refleksje i zatrzymywanie Kowalca.
 W mieszkaniu Trauba znajdowała się Krysia! Bo, któż inny mógł się tam dostać i zaświecić elektryczność, kiedy baron był nieobecny. Zadzwonił do bramy.