Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/70

 — Muszę koniecznie z mieszkania pana barona zabrać ważne papiery!... — jął pośpiesznie tłumaczyć dozorcy, gdy ten mu otworzył, zamierzając całą sprawę z Krysią załatwić bez skandalu — Są mi potrzebne.
 Rad, iż w ten sposób usprawiedliwił swą niezwykłą nocną wizytę, minął dozorcę, nie zauważywszy dość niezwykłego spojrzenia, jakiem go ten obrzucił.
 Zbliżywszy się do drzwi, poruszył klamką. Uczynił to prawie odruchowo i wnet się zastanowił. Co dalej robić? Przybiegł tu pod wpływem oburzenia, lecz jak dostać się do mieszkania Trauba? Toć drukich kluczy nie posiada, a Krysia nie otworzy dobrowolnie. Przecież nie może wyłamywać drzwi, ani wzywać policji, chcąc uniknąć rozgłosu. Beznadziejna sytuacja! Chyba...
 — Krysiu! — wymówił i mocniej zastukał klamką.
 Sądził, że nie otrzyma odpowiedzi. Tymczasem, ku jemu wielkiemu zdumieniu, z głębi mieszkania wnet rozległy się głośne kroki. Raczej męskie, nie kobiece — i drzwi rozwarły się szeroko.
 — Pan baron? — wybełkotał zdziwiony.
 Przed nim stał Traub, który sam drzwi otworzył.
 — Ja — odrzekł tamten, nieco ironicznym wzrokiem mierząc swego sekretarza — Rozmyśliłem się i nie wyjechałem! A zbyt późno było, by zawiadamiać pana! Proszę, niech pan wejdzie...
 Turski, niczem zahypnotyzowany wszedł do przedpokoju. Nic nie rozumiał.
 — Cóż pana sprowadza o tak późnej porze? — zapytał baron, zamykając drzwi za nim.
 — Bo... bo... — jął bąkać, nie wiedząc teraz ani co mówić, ani jak upozorować swą obecność.
 — Zaszło coś nie niezwykłego?
 — Właściwie...
 — Co? Właściwie? — powtórzył Traub, niby bawiąc się zmieszaniem Turskiego.
 Ten pojął, że musi dać jakieś logiczne wytłomaczenie swej niezwykłej wizyty.