Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Złotowłosy sfinks.djvu/74

słona spadła z oczów. To mówił ten sam Traub, który zrana jeszcze się zapierał, że nie zna jego żony? Bezwzględnie, oddawna jakaś tajemnicza nić musiała łączyć tę parę. Przypomniał sobie nagle i prośbę zwierzchnika pokazania mu fotografji Krysi i jej zmieszanie, gdy Traub przybył do ich mieszkanka.
 — Wy... wy... oboje — jął mówić z podnieceniem. Ale Traub ruchem dłoni, wzniesionej do góry, przerwał ten wybuch.
 — W rzeczy samej — wyrzekł spokojnie — nie byłem z panem całkowicie szczery! Kiedy zapytywał mnie pan, czy pańska żona, a właściwie pseudo-żona jest hrabianką Kirą, odparłem przecząco! Tymczasem jest nią, naprawdę!
 — Co?
 — Tak! Wnuczką księcia Ostrogskiego!
 Twarz Turskiego stawała się purpurowa.
 — W takim razie ten cały nasz ślub... — to fałszerstwo!
 — Niezupełnie! — odparł swobodnie Traub, zachowując się tak, jakgdyby prowadził zwykłą towarzyską pogawędkę — Niezupełnie! Bo hrabianka Kira, wyszła za pana zamąż, na zasadzie prawdziwych papierów i pod własnem imieniem i nazwiskiem....
 — Jakto? Kira? Krysia?
 — Hrabianka ma na imię Krystyna, dziadek zaś przezwał ją zdrobniale Kirą! Oto, wytłomaczenie! Co zaś nazwiska się tyczy, opuściła tylko swój tytuł! Żadnego w tem niema przestępstwa, gdyż tytuły są w Polsce zniesione. Pan zaś, nie znając dobrze rodów arystokratycznych, w tem się nie zorjentował! Pojmuje pan teraz, panie Turski?
 — Pojmuję! — wykrzyknął — Ale również pojmuję, że Krysia, przepraszam Kira, jest moją legalną żoną!
 Po kamiennej twarzy Trauba, przebiegł złośliwy uśmiech.
 — O, pardon! — zaprotestował — Właśnie o to chodzi, że nie jest pańską żoną i żadnych właściwie