Ta strona została skorygowana.
Głuchej, niemej męce
Serce czyjeś.
Kwiat opuszczasz:
A wiesz ty o tej porze,
Czyje
Wyciągają się za nim
Utęsknione ręce?
Łzami byś je oblewał.
Jest świętość kochania
W rzeczy każdej,
Wskrześ na wieki tęsknotę rozstania,
Jaka jest w róż zapachu,
I wiatru powiewie!
Za tem wszystkiem tęskniły,
O to się modliły
Serca,
Których słuchała tylko pleśń więzienia,
Tylko cisza na wieki,
Grobowa, kamienna...
Sępy i kruki tylko to widziały.
Jedną z cech zasadniczych twórczości Żeromskiego jest jego brak swobody duchowej wobec tych elementów, z których snuje on swoje dzieła. Brak swobody. Pojęcie to wymaga wyjaśnienia. Galicyjscy krytycy i esteci lubią niem szermować, przeciwstawiają swoją
