Strona:Stanisław Czycz - Ajol.djvu/142

 — jest jeszcze aktywny. Miałam cię o coś
 — moją szpadę
 — szpadę?
 — Też mógłbym powiedzieć ci: moja złota. Nie zapominaj że jestem nie tylko teraz ale i tam gdzie były tylko zęby i pazury i najwyżej kamienie i tam gdzie są promienie i dalej
 — przepraszam cię Laorze *.
 — Szpadę; to podstawienie mi wystarcza i lubię elegancję lekkość
 — mówił „śpiew” i wydaje mi się w podobnym znaczeniu jakaś „muzyka”
 — a, to rzeczy ozdobne
 —
 — na uszy
 — widywałam u nich na uszach takie świecidełka nazywają je chyba kolczyki
 — to podobne; świecidełka; brzmienia i współbrzmienia następujące w pewnym porządku a też
 — po co?
 — One nam ich podprowadzają.
 —
 — Trudno ci pojąć ale oddziaływują na nich. Takie więc jeszcze jedno z rodzaju zaproszeń do tańca.
 — Pod pchnięcia?
 — Twoje wargi czerwienione krwią; dopóki takie są do ciebie całej harmonijne będą podprowadzani.

 Dialog ten to preludium. Mój znajomy mówił mi jak pracował raz nad koncertem, czy — mówiąc ściślej — nad czymś chyba w rodzaju suity, zdaje się na flet; to wymaga skupienia a noce są cichsze; o ile naprawdę są cichsze — matka jego śpiąc często chrapała, i zresztą to był drugi powód że pracował właśnie nocą, nie mógł w tym chrapaniu zasnąć przesypiał się w ciągu dnia, — a więc istniały obawy. Tak; i czekał przez chwilę, że może ucichnie to z przyległego pokoju charkotanie z pogwizdem, uderzyło w zaczęte już całkiem dobrze pierwsze takty utworu, czekał i wreszcie trzasnął wiekiem fortepianu i ucichło, i gdy jakoś zebrał rozpierzchłe dźwięki