Strona:Stanisław Czycz - Ajol.djvu/207

też jest durniem kto wdaje się w rozmowę z durniem i czegoś się po niej spodziewa.
 gotujące się w kipiącej rzece wyjące jak psy
razem ze swoimi psami, do księżyca który wywołał to ich muzykowanie i zaszedł
 ciała( ( ( (
Dopóki wyją jak psy nie jest z nimi jeszcze najgorzej. — I ogień obnażył niektórym zęby że wyglądają jak psy co warczą.
 ciała wbite w ciała
ciała przebite swoimi kościami, oczy cieknące po oczach, mózgi wbite w mózgi, ciała przytrzymujące swoją skórę co się z nich obsuwa,
 zasłaniające twarz palcami które płoną
Pozostaw to im. Wystarczająco sobie tego posmakujesz gdy przyjdzie do ciebie.
 trzeba coś robić musimy coś trzeba
Właśnie też tak myślałem. Umiesz grać w szachy?
 O jakiej ty mówiłeś radości?
Co? Aha; gdy zdychasz to świadomość że inni zostają nie jest chyba miła, ale jak razem z tobą wszyscy i wszystko
 wcale przecież jeszcze nie zdycham.
Ciekawe spostrzeżenie, dysponujesz jednak jakąś inteligencją, a już cię przestałem o to posądzać. Więc może nie gadałem do zupełnego durnia.
 Czegoś się spodziewał?
Już się ciebie pytałem czy umiesz ° ° ° ° ° — to błysnęło już trochę za silnie, — mam tu drugie ciemne okulary, załóż, bo
 popatrz, popatrz! co to tam... jedzie...
Gdzie?
 Tam!
Koń. I wóz. Nigdyś nie widział konia ciągnącego wóz?
 Ale ten koń jest przecież na grzbiecie!
Może mu się znudziło na nogach, albo mu tak wygodniej.
 Tu jedzie, do nas!
I przejechał. Ostro gnał, co?
 W jakie szachy?
Na szczęście mam takie sztormowe bo ta wichura... po-