Strona:Stanisław Czycz - Ajol.djvu/44

to: „dzionek zapowiada się nieźle” i „ho ho” — było początkiem śmiechu. Tak, bo ja wreszcie nawet rozumować nie potrafiłem inaczej (widzisz And; ja sam; już później twoja obecność nie była do tego potrzebna, — A wtedy przecież też cię nie było; Lidka miała tak zabawnie zaczerwienione oczy i uparcie zadawała mi pytanie natury — rzekłbym — metafizyczno-filozoficznej, gdy ja byłem cały przepełniony śmiechem i walką ze śmiechem),
 he he, „Człowiek śmiechu”, ty może też czytałeś tę książkę; tam rzeźbili człowiekowi buzię tak że już do końca musiał się śmiać. To byli artyści, co? Nasi koledzy. Lecz myśmy ich przeszli. Myśmy trochę przesadzili. Rzeźbiliśmy ten śmiech również sami w sobie. Może niezupełnie zdając sobie z tego sprawę. Owszem, i wzajemnie, lecz przede wszystkim każdy z nas w sobie, he he,
 nie, ja jestem daleki od niedoceniania twojej w tym roli; to ty zacząłeś to we mnie rzeźbić. Tylko że to było zaraźliwe; uczeń szybko dogonił mistrza. A, oczywiście; tak zwane warunki zewnętrzne, powody, warunki sytuacyjne. To miało wielkie znaczenie. Były świetne. Bardzo nam pomagały w pracy,
 lecz powtarzam: ty. Powiem nawet, bo w tej chwili myślę o tamtym przedpołudniu i tam jest mi to zdanie potrzebne: ty mnie tego nauczyłeś (myślałem: „gdybym się roześmiał”, „co? gdybym się roześmiał”),
 wtedy to był powód wyraźny, jak najprawdziwszy, a myśmy zawsze je trochę wyolbrzymiali, i widząc teraz znowu wyraźnie tamten myślę że i trochę przekrzywiali; tak, wobec tamtego te pozostałe były wyolbrzymione i trochę nawet przekrzywione; ale byliśmy do tego przyzwyczajeni, tak że kiedy wreszcie był ten bez wątpienia prawdziwy, którego już nie trzeba było powiększać ani widzieć inaczej, to nie śmiałem się — a chyba powinienem — nie śmiałem się, myślałem tylko że jednak wybuchnę śmiechem,
 — zresztą nie tak, i nie tak te słowa, te tutaj i poprzednio, od początku i przez cały czas,
 ta cała opowieść to przecież niezupełnie humoreska, nawet chciałem aby pewne tu miejsca brzmiały tragicznie, zawsze tak pragnąłem tragiczności; a wprawiono we mnie śmiech,