Strona:Stanisław Czycz - Ajol.djvu/56

dołem drzazgi pokaleczonych sosen jak promienie tego pięknego wczesnojesiennego poranka — to już nie było do czego wracać przestało mi się spieszyć z kończeniem widywań się z Andem i nabierały te nasze teraz spotkania ponownych (jak dawne — choć już trochę innego rodzaju) rumieńców ja może tu skierowałem tamte z lasu nie tyle już słońca co miejsca po nich, przestałem chodzić do lasu, rewolwer leżał gdzieś w lisiej norze owinięty szmatami przesiąkłymi już chyba wodą w miejsce oliwy, — lecz jeszcze czasem wracałem tam myślami, czasem wrażenie jakbym szedł po tłumiącym kroki igliwiu i jakbym czuł w dłoni ciężar rewolweru i bomba jak zawsze była widoczna z daleka; i szedłem tam także teraz, już prawie nie słysząc orkiestry i nie widząc Anda i może nawet nie zdając sobie sprawy że jest tutaj że siedzi obok, byłem tam, szedłem, to letnie późne popołudnie jest jeszcze upalne i mimo iż zdjąłem koszulę pocę się idę szybko ktoś tę bombę przewraca mi już prawie codziennie kilkadziesiąt metrów przed jej miejscem mam schowany rewolwer wezmę go jak zawsze i może zmienię jeszcze naboje będę już wtedy prawie biegł „może zdążę może wreszcie dzisiaj zdążę”
 — Idziemy.
 — Tak, — odpowiedziałem wstając — idziemy.
 Na ulicy And powiedział: „marzyło się, co?”; odpowiedziałem że nie, że spałem.
 — Spałeś? A co ci się śniło?
 — Krótkie spodenki.
 — I harcerska chustka.
 — Może i chustka. Słuchaj, ja się nie pytam, co tobie się śniło.
 — Bo ja nie spałem. Ale ty... Poczekaj; spałeś będąc w moim towarzystwie; ja jestem już dla ciebie tak mało interesujący że śpisz przy minie.
 — Jesteś mało interesujący.
 Zatrzymał się. Stanąłem również.
 — Jestem gówno; można już przy mnie spać, co?
 Ziewnąłem; udałem że ziewam.
 — Gówno?
 — Chce mi się spać — odpowiedziałem,
 otwarł usta (a tamto wszystko mówił z tym swoim